با همین دست به دستان تو عادت کردم/

این گناه است ولی جان تو عادت کردم/

جا برای من گنجشک زیاد است ولی/

به درختان خیابان تو عادت کردم/

مانده ام آخراین شعر چه باشد افسوس/

بر نداشتن پایان تو عادت کردم/

هیچکس اشکی برای ما نریخت...

هرکه با ما بود از ما میگریخت....

چند روزیست حالم دیدنیست...

حال من از این و آن پرسیدنیست...

گاه بر روی زمین زل میزنم...

گاه بر حافظ تفعل میزنم...

حافظ دیوانه فالم را گرفت...

یک غزل آمد که حالم را گرفت...

ما ز یاران چشم یاری داشتیم...

خود غلط بود آنچه میپنداشتیم....

love is non stop like sea

is shine like star

is warm like sun

is soft like flowers

is beautifull like YOU

Dear Mr. Ahmadi

I would like to say thanks to your perfect teaching during last semester and Im delighted to honor you as the best teacher in the world.                                                      your student

    Fatima

هیچ کس حیرانیم را حس نکرد                              لحظه ویرانیم را حس نکرد

در تمام لحظه هایم هیچ کس                                      خلوت پایانی ام را حس نکرد

آنکه از اول به دیدارم شتافت                           لحظه پایانی ام راحس نکرد

دلم تنگ است/  

دلم میسوزد از باغی که میسوزد/

نه دیداری نه بیداری نه دستی از سر یاری/

مرا آشفته میدارد چنین آشفته بازاری

پسر به بابا : بابا میشه بپرسم شما ساعتی چقدر پول در میارین ؟

پدر : تو نباید دخالت کنی توی این مسائل ! ولی من ساعتی 10 هزار تومان در

 میاریم.

پسر : بابا میشه 5 هزار تومان ازت قرض بگیرم ؟

پدر : برای این پرسیدی ؟ نه نمیشه تو پول نیاز نداری ( با حالت عصبی )

تومرا می فهمی....

من تو را میخواهم......

و همین ساده ترین قصه ی یک انسان است....

تومرامیخوانی...

من تورا ناب ترین شعر زمان میدانم.....

وتو هم میدانی....

تا ابد در دل من میمانی.....

باز به یاد تو و آن عشق دل انگیز...                بر پیکرخور پیرهن سبز نمودم......

درآینه برصورت خود خیره شدم باز..              بندازسرگیسویم آهسته گشودم..

عطربراوردم برسروسینه فشاندم..              چشمانم را ناز کنان سرمه کشاندم...

افشان کردم زلفم را برسرشانه...               کنج لبم آهسته خالی نشاندم...

گفتم به خود آه و صد افسوس که او نیست..    تا مات شود زین همه افسون گری و ناز....

چون پیرهن سبز ببیند به تن من..                 باخنده بگوید که چه زیبا شده ای باز...

اونیست که در مردمک چشم سیاهم...          چون خیره شود عکس رخ خویش ببیند..

این پنجه ی افشان به چه کار آیدم امشب؟       کوپنجه ی او تا که در آن خانه گزیند؟..

اب آینه من مردم از این حسرت و افسوس..       اونیست که برسینه فشارد بدنم را...

من خیره به آیینه و او گوس به من داشت ..       گفتم که چه سان حل کنی این مشکل مارا؟

بشکست و فغان کرد که ازشرم غم خویش...      ای زن چه بگویم که شکستی دل مارا..

گفتم خرابت میشوم...گفتاتو آبادی مگر؟ 

گفتم ندادی دل به من...گفتاتوجان داری مگر؟

گغتم ز کویت میروم ...گفتاتوآزادی مگر؟

گفتم فراموشم نکن...گفتا تو در یادی مگر؟